ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ
« Παγκοσμίως αναγνωρισμένη ως μια τέχνη υψηλής ποιότητας έρχεται από τα βάθη των αιώνων αναβιώνοντας έως τις μέρες μας μια τεράστια κληρονομιά.
Την αρχαία κλασική και ελληνιστική παράδοση και την εξελληνισμένη Ανατολίτικη παράδοση.
Η Κωνσταντινούπολη διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο λόγω της μοναδικής γεωγραφικής της θέσης αφού ήταν αποδέκτης όλων των καλλιτεχνικών ρευμάτων της Ανατολής και κατάφερε με τον Ελληνικό χαρακτήρα της και πολιτισμό της την συγχώνευση, βάζοντας έτσι την προσωπική της σφραγίδα στην τέχνη.
Από τη σύζευξη αυτή διαμορφώθηκε η εικαστική γλώσσα της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας.
Η Ελληνική παιδεία και εμπειρία θα αποτελέσει το υπόβαθρο της εκκλησιαστικής τέχνης και θα την τροφοδοτήσει με έναν ελληνοπρεπή και ορθόδοξο ανθρωπισμό.
Η τέχνη αυτή με τις υπέροχες συνθέσεις, το λυρισμό, τη μουσική αρμονία των χρωμάτων, την πνευματικότητά της και το μυστικό της κόσμο, διδάσκει, εμπνέει και είναι αδαπάνητος πνευματικός θησαυρός.
Διδάσκει τις αλήθειες της Ορθόδοξης Πίστης όπως τις δογμάτισε η Εκκλησία και τις βίωσε το πλήρωμά της δια μέσου των αιώνων.
Είναι τέχνη ιερή, λειτουργική και απεικονίζει άγια πρόσωπα και ιστορεί άγιες υποθέσεις.
«Ότι ο λόγος μεταδίδει δια της ακοής, η ζωγραφική το δεικνύει σιωπηρώς με την παράστασιν» αναφέρει ο Άγιος Βασίλειος και σωστά θεωρείται «θεολογία με ορατάς παραστάσεις» και «βίβλος αγραμμάτων».
Η Αγιογραφία μεταμορφώνει την φυσική υπόσταση του ανθρώπου και αναδεικνύει την ψυχή και την πνευματική έκφραση της αγιότητας κατορθώνοντας έτσι να προβάλει τον εσωτερικό αγιασμένο άνθρωπο.
Η λέξη «εικών» είναι ελληνική και σημαίνει ομοίωμα, απεικόνισμα, με τη λέξη αυτή στο Βυζάντιο όριζαν κάθε αναπαράσταση ιερών και άγιων προσώπων.
Κλείνοντας, να αναφέρω ότι, η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια το 787 καταδίκασε τις αποφάσεις της εικονομαχικής συνόδου και την εικονομαχική αίρεση και αναστήλωσε πανηγυρικά τις ιερές εικόνες και την προσκύνησή τους. «Προσκυνούντες τις εικόνες προσκυνούμεν ου τη ύλη αλλά το εικονιζομένω, επειδή η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει».
Την αρχαία κλασική και ελληνιστική παράδοση και την εξελληνισμένη Ανατολίτικη παράδοση.
Η Κωνσταντινούπολη διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο λόγω της μοναδικής γεωγραφικής της θέσης αφού ήταν αποδέκτης όλων των καλλιτεχνικών ρευμάτων της Ανατολής και κατάφερε με τον Ελληνικό χαρακτήρα της και πολιτισμό της την συγχώνευση, βάζοντας έτσι την προσωπική της σφραγίδα στην τέχνη.
Από τη σύζευξη αυτή διαμορφώθηκε η εικαστική γλώσσα της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας.
Η Ελληνική παιδεία και εμπειρία θα αποτελέσει το υπόβαθρο της εκκλησιαστικής τέχνης και θα την τροφοδοτήσει με έναν ελληνοπρεπή και ορθόδοξο ανθρωπισμό.
Η τέχνη αυτή με τις υπέροχες συνθέσεις, το λυρισμό, τη μουσική αρμονία των χρωμάτων, την πνευματικότητά της και το μυστικό της κόσμο, διδάσκει, εμπνέει και είναι αδαπάνητος πνευματικός θησαυρός.
Διδάσκει τις αλήθειες της Ορθόδοξης Πίστης όπως τις δογμάτισε η Εκκλησία και τις βίωσε το πλήρωμά της δια μέσου των αιώνων.
Είναι τέχνη ιερή, λειτουργική και απεικονίζει άγια πρόσωπα και ιστορεί άγιες υποθέσεις.
«Ότι ο λόγος μεταδίδει δια της ακοής, η ζωγραφική το δεικνύει σιωπηρώς με την παράστασιν» αναφέρει ο Άγιος Βασίλειος και σωστά θεωρείται «θεολογία με ορατάς παραστάσεις» και «βίβλος αγραμμάτων».
Η Αγιογραφία μεταμορφώνει την φυσική υπόσταση του ανθρώπου και αναδεικνύει την ψυχή και την πνευματική έκφραση της αγιότητας κατορθώνοντας έτσι να προβάλει τον εσωτερικό αγιασμένο άνθρωπο.
Η λέξη «εικών» είναι ελληνική και σημαίνει ομοίωμα, απεικόνισμα, με τη λέξη αυτή στο Βυζάντιο όριζαν κάθε αναπαράσταση ιερών και άγιων προσώπων.
Κλείνοντας, να αναφέρω ότι, η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια το 787 καταδίκασε τις αποφάσεις της εικονομαχικής συνόδου και την εικονομαχική αίρεση και αναστήλωσε πανηγυρικά τις ιερές εικόνες και την προσκύνησή τους. «Προσκυνούντες τις εικόνες προσκυνούμεν ου τη ύλη αλλά το εικονιζομένω, επειδή η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει».
